ในยุดสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ ประมาณปี พ.ศ. ๒๔๖๐-๒๔๘๘ วงการนักเลงพระเครื่องต้องยอมยกให้เหรียญหลวงปู่พุ่ม แห่งวัดบางโคล่นอก ติดอันดับของเหรียญอาจารย์ชื่อดังในเรื่องอยู่ยงคงกระพัน ในยุคนั้นเหรียญหลวงปู่พุ่มลือกระฉ่อนไปทั่วกรุงเทพมหานคร เพราะไม่ว่าจะเกิดตีรันฟันแทงกันที่ใด บุคคลที่ไม่ถูกของมีคมระคายผิว มักจะห้อยเหรียญหลวงปู่พุ่มเกือบทุกราย

ผู้ที่เลื่อมใสศรัทธาเหรียญหลวงปู่พุ่มมากที่สุดได้แก่หนักงานรถรางแทบทุกสายในกรุงเทพมหานคร รู้จักเหรียญหลวงปู่พุ่มทุกคน จึงต้องขอตั้งเหรียญหลวงปู่พุ่มว่า “จอมทรหดแห่งทุ่งบางโคล่” เพราะสมัยก่อนที่ถนนตกเป็นโรงเก็บรถราง(อู่รถ) เพราะว่ามีพนักงานคนหนึ่งไปบูชาเหรียญหลวงปู่พุ่มมา หลังเสร็จจากงานตั้งวงดื่มสุราจนเมา พูดผิดหูกันขึ้น เกิดการชกต่อยกัน ถึงขั้นทำร้ายกันด้วยมีด ต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันเกือบทุกคน มีอยู่คนหนึ่งถูกแทง ถูกตีด้วยขวดเหล้า แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยนิด ปรากฏว่ามีหลวงปู่พุ่มห้อยคออยู่เหรียญเดียวเท่านั้น เหตุการณ์ในครั้งนั้น พนักงานรถรางได้เล่าลือจากปากต่อปาก เหรียญหลวงปู่พุ่มจึงถูกพนักงานรถรางเดินทางมาเช่ากันไปพกเกือบแทบทุกคน แม้แต่นักเลงในสมัยนั้น ตั้งแต่ถนนตก ตรอกจันทร์ บางรัก ตรอกไก่ ก็ยังมีเหรียญหลวงปู่พุ่มพกกันแทบทุกคน